Quo Vadis? Zoo Vadis! In Zoo Vadis proberen spelers elkaars stemmen te winnen om hogerop te komen. Niet op de politieke ladder, maar in de dierentuin. Klein verschilletje, want in de dierentuin wordt er al over het algemeen iets minder met poep gegooid. Weet jij als beste te onderhandelen en de meeste punten te verdienen?
Achtergrond en doel
Zoo Vadis is een heruitgave van Reiner Knizia’s klassieke onderhandelingsspel Quo Vadis?. Een ondergewaardeerde uit 1992. Dat is overigens een prachtig jaar om meerdere redenen. In Quo Vadis? Namen spelers de rol aan van Romeinse senatoren die de sociale en politieke ladder beklommen door de zieltjes van andere spelers voor zich te winnen. Quo Vadis? Betekent vrij vertaald ook wel “waar ga je heen?” Nou naar de top van apenrots uiteraard! In deze heruitgave proberen dieren de spreekwoordelijke apenrots te beklimmen.
In Zoo Vadis zijn de dieren geëmancipeerd, maar wonen nog wel in de dierentuin. Er is nog een enkele menselijke dierenverzorger over, dus is het aan de dieren om de sociale ladder te beklimmen. De dieren proberen hogerop te klimmen en een plekje te veroveren in de dierententoonstelling. Hiervoor moeten ze door de verblijven in de dierentuin bewegen, stemmen te ronselen door te handelen en punten te verdienen. De speler met de meeste punten wint en wordt de nieuwe mascotte van de dierentuin, maar daarvoor dien je wel politiek te bedrijven met andere spelers.
Spelverloop
Tijdens een beurt kan een speler 1 van 4 acties verrichten. Spelers kunnen een van hun dieren in de dierentuin plaatsen. Spelers kunnen hun dieren verplaatsen, maar daar zitten wel wat regels aan verbonden. Spelers kunnen ook kiezen om de dierenverzorger of een van de – enigszins – neutrale pauwen verplaatsen.
Voor het verplaatsen van een dier van het ene verblijf naar het andere verblijf, hebben spelers de meerderheid van stemmen van het verblijf nodig. Ze kunnen eventueel aanwezige pauwen omkopen of kijken of andere spelers op ze willen stemmen. Hiervoor dien je te onderhandelen. Je mag munten bieden, maar ook beloftes doen. En aan niet alle beloftes hoeft een speler zich te houden… Spelers mogen zonder meerderheid van stemmen verplaatsen als ze dierenverzorger op het volgende pad aanwezig is.
Een leuke aanpassing ten opzichte van het originele Quo Vadis, is de toevoeging van bijzondere eigenschappen. Spelers hebben allemaal een dier gekozen en alle dieren hebben een eigenschap die andere spelers mogen gebruiken. Het gebruik van deze eigenschap is dus ook een lekker middel om mee te onderhandelen.
Conclusie
Ik vind Zoo Vadis echt een heerlijk spel. De productie is echt fantastisch, de spelonderdelen zijn mooi, de illustraties kleurrijk en karakteristiek. Vormgeving combineert illustraties van dieren met een politiek randje die uiteraard een knipoog is naar het oorspronkelijke thema, maar ook een leuke knipoog biedt naar de politieke apenrots.
Het spel draait om beloftes, argwaan, bluf en verraad en dit zorgt voor een interessante dynamiek aan tafel die tactisch is, maar ook vlijmscherp en bovenal hilarisch als spelers elkaar verraden of onbedoeld hogerop helpen.
