Grote tenten, luidruchtige muziek (Entry of the Gladiators anyone?) enge clowns, bijzondere acts en hele hoop freaks zowel op het podium als in het publiek. Zoals de Rolling Stones ooit zongen: The Circus is Back in Town! In het spel Sinister Circus heeft het circus een duister randje en proberen de verschillende uitbaters van deze rondreizende gezelschappen de beste attracties en artiesten voor zich te winnen. Spelers wanen zich hierdoor heer en meester van een duister circus met meer gruweldaden dan zelfs P.T Barnum op zijn kerfstok heeft… Is jouw versie van vermaak de beste uitlaatklep of eerder een uitbuitplek?
Achtergrond
Een circus is een (veelal) rondreizend gezelschap (niet altijd gezellig) van artiesten die diverse shows opvoeren. Denk hierbij aan clowns (enge clown is eigenlijk een pleonasme), acrobaten, getrainde dieren, muzikanten, dansers, hoepelaars, stuntmannen en -vrouwen, koorddansers, jongleurs, goochelaars, buiksprekers, eenwielers en (vooral vroeger) een hele hoop freaks zoals de vrouw met de baard, wolfman, olifantenman, tatoeageman en andere personages die in David Lynch films niet zouden mistaan. De term circus beschrijft ook de voorstelling zelf, die in de ongeveer 250-jarige moderne geschiedenis verschillende vormen heeft aangenomen.
Vermaak en ook rondreizende gezelschappen bestonden natuurlijk tijdens de hele geschiedenis van het menselijke bestaan. Denk bijvoorbeeld aan barden en theatergezelschappen tijdens de latere middeleeuwen. Philip Astley, die met name te boek stond vanwege spectaculaire paardenshows, wordt veelal beschouwd als de vader van het moderne circus dat in Engeland zijn oorsprong heeft. De bekendste uitbater (eerder uitbuiter) van circusgezelschappen is waarschijnlijk P.T. Barnum die afgelopen jaren weer wat populariteit heeft gewonnen onder het grote publiek vanwege de musicalfilm The Greatest Showman: een knap voorbeeld van circuswashing. P.T. Barnum was in het echt geen lieverdje en stond vooral bekend voor zijn uitbuiting van personeel, diefstal, fraude, slavernij, dierenleed en overspel. Eigenlijk raar dat er van een dergelijk figuur een vrolijke musicalfilm wordt gemaakt. P.T. Barnum toont aan dat het circus een duister randje heeft en dit duistere randje komt terug in Sinister Circus. Hoewel het spel kleurrijke kaarten bevat, zijn de illustraties duister sfeervol en de verschillen acts en artiesten en de interactie met tegenspelers ook.
Spelopzet en spelverloop
Sinister Circus is een spel voor een grotere groep (let op pas vanaf 4 spelers) waarbij spelers gaan bluffen en bieden op artiesten en attracties. Aan het begin van het spel kiest elke speler een schermpje, om diens contracten en munten verborgen te houden voor tegenspelers, en het bijbehorende wagonnetje om tijdens het spel in het geheim te bieden op verschillende attracties en artiesten. In het midden van de tafel wordt een stapeltje kaarten geplaatst en afhankelijk van de hoeveelheid spelers, krijgt iedere speler een x-aantal kaarten als starthand. Iedere speler selecteert een attractie uit diens hand en legt deze kaart alvast voor hun scherm neer.
Iedere beurt wordt er een kaart of kaarten geveild. Hoeveel verkopers er tijdens een beurt zijn hangt af van de hoeveelheid spelers. De verkopers worden aangegeven door fiches die iedere beurt met de klok mee naar de volgende spelers verplaatsen. Iedere verkoper kiest in het geheim een kaart uit diens hand en legt deze in het midden van de tafel. De andere spelers kunnen nu in het geheim bieden op de kaarten door munten en contracten in hun wagonnetjes te plaatsen bij de kaart die zij willen. Spelers moeten bieden door minstens 1 contract of 1 munt in hun wagonnetje te leggen. Je kan er dus niet voor kiezen om niet te bieden.
Zodra alle spelers hebben gekozen mag iedere verkoper een wagon bij diens kaart kiezen. De inhoud van de wagon wordt in het geheim bekeken en vervolgens kan de verkoper kiezen om het bod te aanvaarden of af te wijzen.
Een afgewezen bod gaat terug naar een biedende speler en is dus niet meer beschikbaar. Attractiekaarten leveren veelal punten op aan het einde van het spel of speciale doorlopende bonussen. Artiestenkaarten leveren een eenmalig effect op dat het spelverloop kan beïnvloeden.
Oordeel
De vormgeving van Sinister Circus is erg gaaf en kleurrijk en de kleuren geven niet alleen sfeer, maar ook een duidelijk inzicht in de kaarten aangezien de kleuren bij bepaalde effecten horen. Overigens passeren alle circusclichés de revue.
Aangezien spelers niet weten wat geboden is en een afgewezen bod terug gaat naar de biedende speler is het kiezen en aanvaarden van een bod een interessant en dynamisch dilemma met een risicoafweging. Om invloed uit te oefenen kunnen spelers met elkaar in discussie gaan door aan te geven dat hun bod beter is dan andere spelers zonder in al teveel detail te treden. Hierdoor kunnen spelers elkaar heerlijk opfokken. De meeste kaarten zijn interessant, want ze leveren vaak punten op of bruikbare effecten, maar de kaarten zijn niet alleen handig voor jezelf, maar ook voor de tegenstander. Soms is het hierdoor niet een kwestie van: “ik wil deze kaart”, maar eerder “ik wil niet dat een andere speler deze kaart ontvangt”. Deze vorm van interactie samen met het blufelement door het blinde bieden en de risicoinschatting zorgen voor een zeer vermakelijk spel en vlot spel voor een grotere groep.
